Bir gün Eminönüden geliyoruz annemle. Sabah çıkmışız yola, dönüşümüzde hava kararmış. Kaç saattir yollardayız Allah bilir. Yemek olarak döner yediğimizi söyleme gereği duymuyorum. Otobüse binmişiz iettnin deri koltuklu ikarusları var o zaman. Onbeş sene evvelden bahsediyorum. Şuan ki metrobüse nasıl cephede hücuma kalkan askerler gibi biniyorsak o zamanda öyle. Tekli koltuklara yapıştık. Annem arkamda ben bir önündeki koltukta yer bulduk kendimize. Çok geçmedi. Annem yaşlarında gözlüklü bir kadın geldi. Senin biletin var mı çocuğum dedi. Annem söze girdi hemen. Bileti var ve ayrıca hasta o , dedi. Halbuki ne biletim var nede hastayım anasını satayım. Yaşım 6-7. Göğsüm alev alev yanarken kalkmak ve o işten gelen kadına yer vermek için kalkamıyor aksine oturduğum koltuğa daha da gömülmeye başlıyordum. Annemin vermiş olduğu emir üstüne ineceğim durağa kadar çivilenmiştim o koltuğu. İnene kadar o ablaya yer vermeyi istedim gönülden ciğerden. Ama yapamadım. . . Bu anının devamını hatırlamıyor zihnim. Gerisine de lüzum yok zaten. Resmin tamamını göremeyen arkadaşlarım için birde açıklama geçeyim.
Daha küçücük yaşlarda ailemizin bizim için çizdiği doğru ve yanlışlar, bizim ömür boyu seyir eyleyip ulaşmak istediğimiz ufuk çizgimizi belirliyor. Hayal gücün, hayatında ulaşmak istediğin hedefler, olmak için çırpındığın o mükemmel insan. Bunların hepsi daha o küçük yaşlarda nakşediliyor benliğine. Dokuma kilim nasıl iran halısı etmiyorsa dostlar, bizim baskı altında yetişen masum gencimizde dış dünyaya bir türlü açılamıyor. Fetih edemiyor Rabbinin onun için yarattığı alemleri.
Evet, olmazlar ile büyüyüp, olmazları oldurmaya çalışan, yapılan onlarca baskı ile kişiliği yarım yamalak oturmuş bir genç olarak kendimi kim beşyüzmilyar ister programına katılıp ilk soruda elenmiş yarışmacı gibi hissediyorum. Doğru diye öğrendiğinizi de, yanlış diye korktuğunuzu da bir gözden geçirin dostlar. Bu hayat sizin! Bu filmin tekrarı yok...
Vesselam.
Mr Anonim
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder